Alive & kicking!

Jaaaa, eindelijk is het gelukt; mijn eerste post vanaf Sierra Leonese bodem! Een tocht van 250 kilometer naar de hoofdstad Freetown was er voor nodig, want ogenschijnlijk simpele dingen zijn in Masanga van ongekende luxe.

Zo is op het gehele ziekenhuisterrein wel geteld één plek met toegang tot internet; De internetkabel dient hiervoor over het vierde (of soms vijfde)  raampje bij de bank te hangen in het huis van Claudia, de andere tropenarts  - een zeer populaire plek uiteraard. Als je gelukt hebt lukt het net om je email te lezen – beantwoorden is écht teveel gevraagd en facebook en whatsapp halen de jungle niet. Bellen kan bij bepaalde bomen en naast de waterpomp. 

Ondertussen zitten mijn eerste weken er alweer op en kan ik inmiddels stellen dat ik aardig gewend ben aan het Afrikaanse leven in Masanga. Het dorpje Masanga ligt aan een steeds smaller wordend rood zandpad met dichte jungle begroeiing rondom. De weg die door het dorp loopt gaat bijna onopgemerkt over in het ziekenhuisterrein – het is een poort die voor een soort van afscheiding zorgt, de naam van het ziekenhuis staat ergens verscholen op een muur. Verspreid over het terrein staan verschillende gebouwen waar patiënten, familieleden, personeelsleden, schoolkinderen en andere geïnteresseerden rustig rondscharrelen of gewoon even zitten te zitten (dat kunnen ze hier trouwens aardig goed, gewoon zitten) – al met al een dynamisch kleurrijk geheel. Er wordt veel gegroet, gezwaaid en gepraat in allerlei verschillende dialecten – ik ben er nog niet helemaal uit welke begroetingen bij elkaar horen en op welk tijdstip van de dag. Mijn ontvangst als de nieuwe dokter, dr. Marieke had niet warmer kunnen zijn – ze proberen me nu al te overtuigen voor een verblijf van meerdere jaren..

Vanaf het ziekenhuisterrein gaat de weg verder en slingert langs alle huizen waar de artsen, studenten en buitenlandse vrijwilligers wonen, te midden van een prachtig jungle-achtige natuur.  Vanuit het huis waar ik nu (tijdelijk) woon is uizicht op een goudmijn in het riviertje beneden, waar elke dag met de hand  driftig wordt gezocht naar een voorspoedige toekomst.. In onze eigen tuin werkt de allervrolijkste tuinman: mister Education, met een grote glimlach is hij altijd druk in de weer met zijn bananenbomen en ving hij afgelopen week twee cobra's rondom het huis - toch een geruststellend idee. Bewonderenswaardig is zijn positiviteit en zijn handigheid, niettemin omdat  hij geen vingers en tenen meer heeft vanwege lepra - wat hier relatief nog veel voorkomt.

Ik draai ondertussen al volop mee in het ziekenhuis en kan er eigenlijk alleen maar positief over zijn. Er werken in totaal ongeveer 140 mensen, zo'n 110 bedden en dagelijks komen tussen de 50 en 80 mensen naar de outclinics/polikliniek. Het is indrukwekkend goed geregeld (of had ik te lage verwachtingen?).  Er kunnen verschillende opleidingen worden gevolgd tot verpleegkundige hulp, clinical house officer (soort van basic dokter) en chirurgische dokter. Alle studenten zijn even enthousiast om te leren, wat erg aanstekelijk werkt. Helaas komen patiënten vaak laat naar het ziekenhuis toe, wat voor medische uitdagingen zorgt, die soms niet toereikend zijn. Het geeft maar weer eens aan hoe arm de mensen in dit district (land) zijn.   

Na bijna drie weken aaneensluitend te hebben gewerkt, was het tijd voor wat ontspanning – of zoals ze het hier zeggen: slack the body. Mijn eerste duik in de zee is een feit en en nu ben ik een weekend in Freetown om te genieten van alle (luxe) dingen die Masanga mist. Ondertussen kijk ik alweer uit naar de rust, al het groen, de prachtige sterrenhemel en de vrolijkheid van ‘down-under’ Masanga.