Adres

Masanga Hospital

P.O. Box 44

Magburaka

Tonkolili district, Sierra Leone 

Thuis

Home is where the heart is. En zo ging ik net voor de kerst van mijn ene huis naar mijn andere huis. Met het vliegtuig. En daar begon ’t al, achter mij zaten een man uit Burkina Faso en een vrouw uit Sierra Leone vanaf het eerste moment volop te praten - vandaar dat ik nu niet alleen hun afkomst weet. Met name de vrouw was vrienden met iedereen en wees medepassagiers o.a. op vrije bagageruimte. Ik zat naast een Duitse vrouw, waar ik pas een kwartier voor de landing achter kwam, toen we toch maar besloten tot een praatje.

Ik ruilde Afrika in voor Europa: De heldere blauwe lucht voor grijze wolken. De chaos voor de orde, regelmaat en rust. Het ‘lijkt alsof ik iedereen ken want ik praat met jan en alleman’ voor ‘ik kijk liever op mijn smartphone’. Kleur voor donker. Zwetend door de dag ploeteren voor koude handen en neus. Koekjes van Lamin voor appeltaart van mama.

Ook waren daar mijn lieve familie en mijn vele vrienden, en alles wat daar bij hoort en wat ondanks de whatsapp mogelijkheden bij lange aan niet tot in Afrika reikt. Kerst bij de open haart zoals het hoort. Tradities en gewoontes, zou je ze ooit afleren?

Na een maand consumeren in Nederland stond ik na 1,5 dag vlot reizen weer in Masanga. Dansje hier, dansje daar als welkom in het ziekenhuis – ik was maar wit geworden vonden mijn dorpsgenoten.

Net zoals in Nederland was er niet zoveel veranderd, de natuur maakt zich op voor het droge seizoen. Mijn tuin ligt bezaaid vol met droge bladeren. Even verderop hangt een onbekende man in een van de palmbomen. Hij is met een soort van houten lasso de boom ingeklommen om palmwijn te tappen. Pohjo wordt dit genoemd, een plaatselijk delicatesse, die ikzelf nog niet zo heb weten te waarderen – ik kom niet verder dan een vergelijking met doperwten. Vrolijk zwaaiend loopt dezelfde meneer even later met een jerrycan vol alcohol door mijn tuin. Of is toch al jungle, jungle van iedereen? Geen bestemmingsplannen hier en dus zwaai ik vrolijk terug. En dan besef ik ’t weer, je deelt hier ook je privacy. Ik pak mijn tassen uit, vol met Nederlands eten – dat dan weer wel. Uit- en inzoemen; het ervaren van twee (t)huizen is nog niet zo slecht.