Temperatuur meten

36.1, 36.3, 35.8 tijdens een vroege frisse ochtend, 37.1 na een lange rit in de auto en 40.1 (en een rooie kop) na het hardlopen. Dit dagelijks ritme van temperatuur meten gaat altijd gepaard met handen wassen met chloor water en vaak ook gevolgd door een paar stappen over chloor matten. Het heeft al de nodige onuitwisbare sporen achtergelaten op mijn kleding. De gebleekte vlekken op mijn zwarte gympen kleur ik in met een zwarte stift - aangepaste ijdelheid zeg maar. Of ik pas me aan de onconventionele Liberianen. Zo droeg een Liberiaanse collega laatst zijn jas binnenste buiten, of volgens hem de mooiste kant met vele kleuren -in plaats van de effen donkere andere (buiten) kant. 

Zou het in het dagelijkse leven ook maar zo makkelijk gaan, de 'donkere kant' uit het zicht draaien. Misschien begint het echte werk nu wel voor de mensen hier, nu de uitbraak echt op zijn retour lijkt te zijn. De sporen van het Ebola virus worden steeds meer zichtbaar - niet zo aanwezig als de puinhoop die een natuurramp achterlaat, maar zeker net zo verwoestend en ongetwijfeld levenslang. 
Of zoals die mevrouw laatst tegen me zei, toen ik op mijn huisgenoten aan 't wachten was die in een hele grote supermarkt op zoek waren naar een strijkplank (weer die ijdelheid ja); alsof ze de mooiste bloem van me hebben afgenomen - over haar man, die is overleden aan Ebola.  

Nog even en ik vlieg weer terug, naar een land waar de kranten over van alles maar niet meer over West-Afrika schrijven. Bijna ben ik weer thuis, althans "home is where the heart is", dus het zal wel even duren voordat thuis weer thuis zal voelen. De geur van chloor zal ongetwijfeld onlosmakelijk verbonden blijven met mijn tijd hier. 

Op de goede weg

She did it! Hét virus van zich afgeschut en alweer thuis bij haar familie, waar meisjes van 14 jaar horen te zijn.. 
En er is meer goed nieuws te vertellen; het aantal nieuwe besmettingen daalt drastisch en consequent. De scholen zullen binnenkort weer open gaan en het negatieve vliegadvies naar Liberia kon afgelopen week opgeheven worden. Ook het Chinese constructiebedrijf gaat verder waar ze gebleven was, met veel bedrijvigheid wordt de enige asfaltweg in de provincie van een nieuwe laag voorzien.  

Dat alles zien we vanuit ons kantoor, een zalmroze villa met grote tuin rondom, waar het een komen en gaan is van werknemers, bezoekers en auto’s – een dynamiek, die zich lastig laat regisseren, en nogal eens voor een zucht her en der zorgt. Al speelt het grootste gedeelte van ons werk zich af ‘in het veld’, de nodige uren worden doorgebracht op kantoor, waar je opgeslokt wordt in de bedrijvigheid. Zo zijn er flex plekken zonder dat dit benoemd hoeft te worden. Even naar de printer op en neer, kan je je stoel kosten - een plastic witte tuinstoel om precies te zijn, niet geheel ergonomisch passend bij de houten bureaus, waar vanaf alle kanten en vaak met meerderen tegelijk aan wordt gezeten. Voor een telefoongesprek moet je naar buiten lopen - er is in het gehele gebouw maar net voldoende netwerk om je telefoon over te laten gaan. Het heen en weer lopen is niet eens een straf, bekennende dat die plastic stoelen in de loop van de dag gaan plakken. Nog steeds wordt er gewacht op de reparateur van de airconditioner, en de ventilatoren zorgen maar voor zuchtjes wind, die losliggende papieren die van niemand zijn in de rondte doen waaien. De kerstversiering is nog niet opgeruimd en de klok zingt elk uur een vals chinees deuntje. Maar het meest opmerkelijke is toch de krokodil, die laatst werd gevonden in een leeg olievat achter in de tuin. Dankzij een onbaatzuchtige inzamelingsactie, kon een ruime kooi voor hem (of haar?) gebouwd worden. Er wordt gezorgd voor genoeg water en een hagedis op z’n tijd. We zijn er echter nog niet helemaal over uit of we er goed aan doen om voor ‘m (of haar?) te blijven zorgen, en of loslaten in de natuur toch beter is…. Het zou zomaar een kritische metafoor kunnen zijn voor ons dagelijks werk hier.

De nieuwe en hopelijk eind fase van de epidemie doet ons dagelijkse werk veranderen; Na drukke maanden in onze klinieken, zijn sommige dagen nu zo rustig, dat er tijd is voor een potje volleybal. Op een kiezelveldje midden in de kliniek tussen de drogende rubber handschoenen en laarzen, wordt ontspannen gelachen en zo fanatiek gespeeld dat de volleybal al meerdere malen vervangen moest worden. We vinden het allang goed zo.