Zo’n typische Afrikaanse beeld; een kleurrijk busje laag hangend op de
grond, zwarte rook uit de uitlaat en zeer traag klimmend de bergen over. Met
evenveel bagage bovenop als passagiers binnenin – alsof ’t een touwtrek
wedstrijd is zonder winnaar met als resultaat dat het busje in balans blijft. Met sierlijke
letters worden de busjes van wijze motto's voorzien.
God
bless Allah is mijn favoriet. Omdat dit voor mij zo typisch voor Sierra Leone is; iedereen gelooft hier. Je bidt
samen, ook al geloof je in verschillende goden. Je bidt gewoon om de beurt
elkaars gebeden mee. Zoals voor elke operatie of belangrijke
bijeenkomst. Trouwen met je geliefde met andere religie is hier geen enkele probleem. Liberaal zijn ze ook met de namen, Hassan kan prima een christen zijn en David een moslim. Verfrissend.
Verfrissend zijn ook de regenbuien waarmee het regenseizoen mee wordt ingeluid. Voor mij betekent dit dat de cirkel bijna rond is en het aftellen is begonnen. Ook mijn Masanga-genoten tellen mee af en ik word bedolven onder semi-liefdes-, maar vooral smeekbrieven en bezoekjes - als je zo arm bent, heb je niets te verliezen? Of is het verwend gedrag, geïnitieerd door eerdere goedbedoelde westerse hulp?
Het plaatselijke voetbalteam dat tegenwoordig voetbalt in shirtjes uit Molenschot, organiseerde speciaal voor mij een afscheidswedstrijd. Met een team uit Magburaka werd het een heuse derbi. Er was dan ook veel publiek, die tevens diende als de begrenzing van het veld - als er en masse een stap naar achteren wordt gedaan, is de bal uit. Buitenspel wordt gevlagd met behulp van een twijg. Ik kreeg de eer om te mogen aftrappen en genoot voor de laatste keer van het snelle spel en oneindige inzet, het gejoel en gejuich en de prachtige Afrikaanse omgeving, waar zomaar ineens 2 (!!) heldere regenbogen verschenen. Ondanks het verlies aan onze kant, had ik me geen beter afscheid kunnen wensen.
Mohamed, mijn schoonmaker kwam me mee helpen inpakken, checkte of ik écht niets vergeten was en zorgde er voor dat alle ritsen van mijn tas dicht gingen. Wat niet in mijn tas paste of hoefde, was onder andere voor hem. ‘I like your business’ was zijn reactie met een grote glimlach. Een glimlach die ik zal missen, zoals vele anderen. Maar het is tijd om te gaan, om verder te gaan. En wie weet kom ik ooit nog eens terug, om te zien wat de toekomst zal brengen. Hopelijk blijven alle mooie glimlachen.
