Foto's!

Patiënten en moeders van de kinderafdeling zitten liever buiten

Opereren samen met de studenten 

Nieuw leven! 

Emergency Unit 

Maandelijks wordt het gehele ziekenhuis schoongemaakt

Onderweg

Secundaire arbeidsvoorwaarden :-)

Overal, Afrikaanse kids! 

Regenseizoen

Regen, regen, regen. Zelfs als je denkt, nu kan ’t echt niet meer harder regenen, dan kan ’t inderdaad nóg net iets harder. Tropische regen dus. Het geluid van de vallende regendruppels is overweldigend, met name op de zinken daken van het ziekenhuis. Gesprekken moeten even wachten en muziek luisteren of film kijken is even niet mogelijk. Dit zijn overigens de favoriete bezigheden van de werknemers, wanneer er elektriciteit is, oftewel wanneer er geopereerd wordt – een operatie begint hier ook met het inpluggen van alle mobiele telefoons van het gehele operatieteam, en op de afdelingen worden heuse cinema opstellingen gecreëerd. Eigenlijk wordt alles vertraagd door de regen; Was doet er drie dagen over om te drogen en is dan nog twijfelachtig droog. Alles (en iedereen) ruikt ook hetzelfde.. Mozes, de broodverkoper die elke dag met een tree vol vers brood op zijn hoofd alle huizen langs gaat, slaat de regenachtige dagen over. De werknemers komen later naar het ziekenhuis en zelfs de patiënten blijven weg. De wegen zijn gewoon te slecht begaanbaar en onderhoud vindt pas plaats in het droge seizoen - elk jaar opnieuw. Laatst was zelfs de brug tussen de 'compound' en het ziekenhuisterrein geheel overstroomd. Met de broek omhoog en op de blote voeten was de enige oplossing – een verfrissend begin van de dag. Al snel werden brommers en zelfs een auto in het nieuwe riviertje gereden en werd alles goed schoongemaakt. Voor de jeugd was het een heus tropische zwemparadijs.

Door alle regen koelt ’t aardig af, richting Nederlandse zomerse temperaturen zeg maar. Dat vinden ze hier maar koud en er worden grote dikke winterjassen gedragen over een indrukwekkende laag kleding. Voor mij is ’t echter ideaal hardloop weer. Mijn rondje hier gaat langs de goudmijnen met de bijbehorende badplaats in de rivier en door geurende rijstvelden. Ondertussen kom ik mijn dorpsgenoten tegen met van alles op hun hoofd. Soms fiets of rent er iemand een stukje met me mee - in Afrika doe je tenslotte nooit iets alleen. De regen laat zich inmiddels alleen nog 's avonds en 's nachts van zich horen, samen met goede onweersbuien - minst favoriet van mij. Maar volgens mijn lokale buren zegt de regen op deze manier 'gedag', en zij zullen het wel weten! 

Dienst

Met enige Afrikaanse vertraging mijn belevenissen van mijn éérste dienst in het ziekenhuis. Samen met drie studenten  was ik het hele weekend verantwoordelijk voor het reilen en zeilen in het ziekenhuis.  

Het voorrecht van dienst hebben, is dat je een 4-WD’s tot je beschikking heb – de Mariecar heet ‘ie wanneer ik dienst heb. Zonder telefonisch netwerk in Masanga, komen verpleegkundigen of studenten naar je huis toe om te overleggen, of om je op te halen.

Zo ook deze vrijdagavond laat. Zuster  Mama G (iedereen hier heeft naast zijn gewone naam een bijnaam)  en haar collega stonden samen met een van de bewakers voor mijn deur; of ik naar het ziekenhuis kon komen.

En ooh, ooh, wat was het een gedoe om mij te vinden – mijn huisje staat een stuk van het grote pad af, deels verscholen. Mama G vond ’t maar niets al dat gezoek en wilde perse mee terug in mijn auto – geen probleem, met een auto vol kwam ik aan in een pikdonker ziekenhuis. Geen patiënten nu die luidroepend en zwaaiend mij onthalen. Wel was een barende vrouw al van enige afstand duidelijk te horen.  De studenten die dienst hadden zaten rustig met een leuk muziekje aan  te wachten op mij. Overdag zien de studenten er keurig uit in overhemd en vouw in de broek. In de avonduren en weekenden lijken ze eerder heuse rappers, voorzien van grote koptelefoon, wollen mutsen en spierwitte gympen (hoe houd je die schoon hier?). De verpleegkundigen van de nacht zijn studenten van onze eigen ‘nursing school’. Allen gehuld in identieke blauwe verpleegkundige jurkjes, kijken ze enigszins onwennig met groten ogen toe naar de zwangere vrouw.

Ik bedenk dat er een echo moet worden gemaakt. De elektriciteit moet dus aan en daarvoor de generator. Fancy (juist, ook bijnaam), de generatorman, moet worden geroepen. Zuster Mama G begint opnieuw te zuchten en een  verhaal af te steken over hoe gevaarlijk het kan zijn in het donker met alle slangen, juist nu in het regenseizoen en waarom er geen telefoon netwerk is (alsof ik dat nú kan oplossen). Iemand anders besluit ondertussen Fancy te gaan halen en ik doe als ik Oost-Indisch doof ben. Voor medicatie gaan we zoek op de Eerste Hulp. Daar is het een soort van apenkooien tussen alle familieleden van de patiënten die op de grond op een matje liggen te slapen. Ze blijven stoïcijns liggen waar ze liggen – waarom eigenlijk ook niet. De juiste medicatie wordt niet gevonden. Mohammed van de apotheek wordt opgetrommeld. Mijn Nederlandse geduld wordt behoorlijk op de proef gesteld. Uiteindelijk kan de juiste medicatie worden toegediend en een echo worden gemaakt.

We besluiten een keizersnede uit te willen voeren.

 Maar ja, het regent en als echte afrikaan loop je liever niet door de regen. Hup, dan maar met de auto ’t dorp in, iedereen van het operatie-team zelf verzamelen. Het heeft bijna iets gezellig zo met z’n allen in de auto.

Even later wordt een gezonde baby geboren, een meisje. Ze krijgt de naam dokter Marieke (nee, dit is geen bijnaam).  En ik rijd met een glimlach in de vroege ochtend naar huis J

Alive & kicking!

Jaaaa, eindelijk is het gelukt; mijn eerste post vanaf Sierra Leonese bodem! Een tocht van 250 kilometer naar de hoofdstad Freetown was er voor nodig, want ogenschijnlijk simpele dingen zijn in Masanga van ongekende luxe.

Zo is op het gehele ziekenhuisterrein wel geteld één plek met toegang tot internet; De internetkabel dient hiervoor over het vierde (of soms vijfde)  raampje bij de bank te hangen in het huis van Claudia, de andere tropenarts  - een zeer populaire plek uiteraard. Als je gelukt hebt lukt het net om je email te lezen – beantwoorden is écht teveel gevraagd en facebook en whatsapp halen de jungle niet. Bellen kan bij bepaalde bomen en naast de waterpomp. 

Ondertussen zitten mijn eerste weken er alweer op en kan ik inmiddels stellen dat ik aardig gewend ben aan het Afrikaanse leven in Masanga. Het dorpje Masanga ligt aan een steeds smaller wordend rood zandpad met dichte jungle begroeiing rondom. De weg die door het dorp loopt gaat bijna onopgemerkt over in het ziekenhuisterrein – het is een poort die voor een soort van afscheiding zorgt, de naam van het ziekenhuis staat ergens verscholen op een muur. Verspreid over het terrein staan verschillende gebouwen waar patiënten, familieleden, personeelsleden, schoolkinderen en andere geïnteresseerden rustig rondscharrelen of gewoon even zitten te zitten (dat kunnen ze hier trouwens aardig goed, gewoon zitten) – al met al een dynamisch kleurrijk geheel. Er wordt veel gegroet, gezwaaid en gepraat in allerlei verschillende dialecten – ik ben er nog niet helemaal uit welke begroetingen bij elkaar horen en op welk tijdstip van de dag. Mijn ontvangst als de nieuwe dokter, dr. Marieke had niet warmer kunnen zijn – ze proberen me nu al te overtuigen voor een verblijf van meerdere jaren..

Vanaf het ziekenhuisterrein gaat de weg verder en slingert langs alle huizen waar de artsen, studenten en buitenlandse vrijwilligers wonen, te midden van een prachtig jungle-achtige natuur.  Vanuit het huis waar ik nu (tijdelijk) woon is uizicht op een goudmijn in het riviertje beneden, waar elke dag met de hand  driftig wordt gezocht naar een voorspoedige toekomst.. In onze eigen tuin werkt de allervrolijkste tuinman: mister Education, met een grote glimlach is hij altijd druk in de weer met zijn bananenbomen en ving hij afgelopen week twee cobra's rondom het huis - toch een geruststellend idee. Bewonderenswaardig is zijn positiviteit en zijn handigheid, niettemin omdat  hij geen vingers en tenen meer heeft vanwege lepra - wat hier relatief nog veel voorkomt.

Ik draai ondertussen al volop mee in het ziekenhuis en kan er eigenlijk alleen maar positief over zijn. Er werken in totaal ongeveer 140 mensen, zo'n 110 bedden en dagelijks komen tussen de 50 en 80 mensen naar de outclinics/polikliniek. Het is indrukwekkend goed geregeld (of had ik te lage verwachtingen?).  Er kunnen verschillende opleidingen worden gevolgd tot verpleegkundige hulp, clinical house officer (soort van basic dokter) en chirurgische dokter. Alle studenten zijn even enthousiast om te leren, wat erg aanstekelijk werkt. Helaas komen patiënten vaak laat naar het ziekenhuis toe, wat voor medische uitdagingen zorgt, die soms niet toereikend zijn. Het geeft maar weer eens aan hoe arm de mensen in dit district (land) zijn.   

Na bijna drie weken aaneensluitend te hebben gewerkt, was het tijd voor wat ontspanning – of zoals ze het hier zeggen: slack the body. Mijn eerste duik in de zee is een feit en en nu ben ik een weekend in Freetown om te genieten van alle (luxe) dingen die Masanga mist. Ondertussen kijk ik alweer uit naar de rust, al het groen, de prachtige sterrenhemel en de vrolijkheid van ‘down-under’ Masanga.

Zwaai zwaai

Mijn laatste dagen voor vertrek... Komende zaterdag 22 juni gaat het écht gebeuren: Ik vlieg naar Freetown, Sierra Leone toe. 250 kilometer landinwaarts ligt het Masanga hospital: mijn thuis voor de komende maanden. Ik kijk er naar uit!  
Via deze site hoop ik jullie op de hoogte te kunnen houden van mijn belevenissen!