zaterdag 26 mei 2018

Lamin

In de zomer van 2015 ben ik terug in Masanga en schrijf ik het volgende op, wat vervolgens als concept onzichtbaar op het internet blijft, tot vandaag - een terugblik dus: 

Zijn glimlach zo groot. De bekende vrolijke glinstering in zijn ogen en rimpels rondom. Op zijn lachende wangen littekens volgens cultureel gebruik. Even denk ik: zijn gebit is verslechterd. Maar de glimlach zo groot en aanstekelijk. Het zijn de mensen die je laten thuiskomen. Met veel enthousiasme was hij naar me toe gerend, nadat hij me vanuit de verte al uitgebreid zwaaiend had begroet. We mogen elkaar niet omhelzen, Ebola ligt nog steeds op de loer. 

Hij komt bananen brengen en maakt mijn favoriete maaltijden en zelfs kokoskoekjes, keer op keer. En alsof dat nog niet genoeg is, vertelt hij dit trots aan iedereen die het maar horen wil. Hij weet als geen ander wat ik lekker vind, want hij heeft jaren voor me gekookt, toen Masanga mijn thuis was. 45 jaar oud is Lamin, al jaren. Daar moeten we steeds met z'n allen om lachen, en hij zelf het meest. Geboren is 'ie in het hevige regenseizoen, net voor de rijstoogst, dat vertelde zijn moeder hem. Inmiddels heeft hij zelf 4 kinderen. Voor Abdul zijn oudste zoon die nu de middelbare school volgt, bouwt hij een huisje dichtbij zijn nieuwe school. Het huis is bijna klaar, alleen nog een dak. Abdul werkte voorheen in mijn grote jungle tuin, op zaterdag, om wat bij te verdienen voor dat letterlijke dak boven zijn hoofd. 

We besluiten deze keer de rollen om te draaien en Lamin uit eten te nemen in het stadje verderop. We pikken hem op in zijn dorp, welke nog dieper in de jungle gelegen is. Vele kinderen verzamelen zich rondom onze grote auto, die schril afsteekt bij de eenvoudig van het dorp. Maar het is feest! Luide muziek uit de autoradio en de ondergaande zon maakt het feest compleet. Als een koninklijk paar treden Lamin en zijn vrouw naar buiten. Zij gekleed in haar mooiste jurk. Alles wordt uitgebreid vastgelegd op camera, ook wij worden van alle kanten op de foto gezet. Als aandenken, mogelijk ook als trofee. Net als het overgebleven eten van die avond, dat in plastic tasjes wordt meegenomen naar huis. Rijkdom heeft hier een andere betekenis, besef ik me weer. Inspirerende rijkdom, wat er voor zorgt dat terug zijn hier een warm bad is.