Jaaaa, eindelijk is het
gelukt; mijn eerste post vanaf Sierra Leonese bodem! Een tocht van 250
kilometer naar de hoofdstad Freetown was er voor nodig, want ogenschijnlijk
simpele dingen zijn in Masanga van ongekende luxe.
Zo is op het gehele
ziekenhuisterrein wel geteld één plek met toegang tot internet; De
internetkabel dient hiervoor over het vierde (of soms vijfde) raampje bij de bank te hangen in het huis van
Claudia, de andere tropenarts - een zeer
populaire plek uiteraard. Als je gelukt hebt lukt het net om je email te lezen
– beantwoorden is écht teveel gevraagd en facebook en whatsapp halen de jungle
niet. Bellen kan bij bepaalde
bomen en naast de waterpomp.
Ondertussen zitten mijn eerste weken er alweer op en kan ik inmiddels stellen dat ik aardig gewend ben aan het Afrikaanse leven in Masanga. Het dorpje Masanga ligt aan een steeds smaller wordend rood zandpad met dichte jungle begroeiing rondom. De weg die door het dorp loopt gaat bijna onopgemerkt over in het ziekenhuisterrein – het is een poort die voor een soort van afscheiding zorgt, de naam van het ziekenhuis staat ergens verscholen op een muur. Verspreid over het terrein staan verschillende gebouwen waar patiënten, familieleden, personeelsleden, schoolkinderen en andere geïnteresseerden rustig rondscharrelen of gewoon even zitten te zitten (dat kunnen ze hier trouwens aardig goed, gewoon zitten) – al met al een dynamisch kleurrijk geheel. Er wordt veel gegroet, gezwaaid en gepraat in allerlei verschillende dialecten – ik ben er nog niet helemaal uit welke begroetingen bij elkaar horen en op welk tijdstip van de dag. Mijn ontvangst als de nieuwe dokter, dr. Marieke had niet warmer kunnen zijn – ze proberen me nu al te overtuigen voor een verblijf van meerdere jaren..
Vanaf het
ziekenhuisterrein gaat de weg verder en slingert langs alle huizen waar de
artsen, studenten en buitenlandse vrijwilligers wonen, te midden van een
prachtig jungle-achtige natuur. Vanuit het
huis waar ik nu (tijdelijk) woon is uizicht op een goudmijn in het riviertje
beneden, waar elke dag met de hand
driftig wordt gezocht naar een voorspoedige toekomst.. In onze eigen
tuin werkt de allervrolijkste tuinman: mister Education, met een grote glimlach
is hij altijd druk in de weer met zijn bananenbomen en ving hij afgelopen week
twee cobra's rondom het huis - toch een geruststellend idee. Bewonderenswaardig
is zijn positiviteit en zijn handigheid, niettemin omdat hij geen vingers en tenen meer heeft vanwege
lepra - wat hier relatief nog veel voorkomt.
Ik draai ondertussen al
volop mee in het ziekenhuis en kan er eigenlijk alleen maar positief over zijn.
Er werken in totaal ongeveer 140 mensen, zo'n 110 bedden en dagelijks komen tussen de 50 en 80 mensen naar de
outclinics/polikliniek. Het is indrukwekkend goed geregeld (of had ik te lage
verwachtingen?). Er kunnen verschillende
opleidingen worden gevolgd tot verpleegkundige hulp, clinical house officer
(soort van basic dokter) en chirurgische dokter. Alle studenten zijn even enthousiast
om te leren, wat erg aanstekelijk werkt. Helaas komen patiënten vaak laat naar
het ziekenhuis toe, wat voor medische uitdagingen zorgt, die soms niet
toereikend zijn. Het geeft maar weer eens aan hoe arm de mensen in dit district (land)
zijn.
Na bijna drie weken
aaneensluitend te hebben gewerkt, was het tijd voor wat ontspanning – of zoals
ze het hier zeggen: slack the body. Mijn eerste duik in de zee is een feit en
en nu ben ik een weekend in Freetown om te genieten van alle (luxe) dingen die
Masanga mist. Ondertussen kijk ik alweer
uit naar de rust, al het groen, de prachtige sterrenhemel en de vrolijkheid van
‘down-under’ Masanga.
